Królowa Beskidów

Babia Góra to najważniejszy wierch Beskidu Żywieckiego, a także w ogóle całych Beskidów. Nazywana jest dlatego również Królową Beskidów. Większe wzniesienia, na obszarze kraju występują tylko w Tatrach. Masyw Babiej Góry rozciąga się od Przełęczy Jałowieckiej do Przełęczy Krowiarki (oddzielającej go od masywu Policy) i posiada on około 10 kilometrów rozciągłości. Dwa najważniejsze czubki owego masywu to Diablak - właściwa Babia Góra (1725 m. n. p. m.) i Cyl - Mała Babia Góra (1517 metrów ponad pułapem morza). Rozdzielone są one Przełęczą Brona. 

           

              

Północne stoki masywu są strome, urwiste, skaliste z dużą dozą rumoszu skalnego. Urozmaicona rzeźba terenu przekłada się na pokaźne mnogość siedlisk. Południowe zbocza są znacznie bardziej spokojne, a morfologia terenu jest bardziej jednostajna. Urozmaicony krajobraz stoków północnych obserwować można przemieszczając się żółtym szlakiem (Percią Akademików) ze schroniska na Markowych Szczawinach na pik Babiej Góry. Granią masywu idzie europejski dział wodny. Potoki płynące z północnych stoków masywu są dopływami Wisły i są fragmentem zlewiska Bałtyku. Strumienie po stronie południowej prowadzą się w kierunku Dunaju, a ich wody odprowadzane są do Morza Czarnego. W masywie leży kilka niedużych stawów. Największy z nich, Mokry Stawek leży obok niebieskiego szlaku z Przełęczy Krowiarki na Markowe Szczawiny. Ma on wielkość wynoszącą 450 metrów kwadratowych. Babia Góra nazywana jest także Kapryśnicą bądź Matką Niepogód. Mówi to wiele o pogodzie w tym regionie. Jest ona zmienna, kapryśna, średni roczny opad atmosferyczny w okolicy schroniska na Markowych Szczawinach wynosi 1500 milimetrów. Im dalej tym klimat staje się ostrzejszy, zima trwa dłużej a lato jest krótsze. Idąc na wierzchołek Babiej Góry można monitorować typowy piętrowy układ roślinności. Piętro pogórza dosięga do około 700 metrów nad poziomem morza. Ponad nim jest piętro regla dolnego - do 1150 metrów. Pospolitym zbiorowiskiem roślinnym w tym piętrze jest las bukowy - buczyna karpacka. W jej runie występuje szereg specyficznych roślin np. żywiec gruczołowaty (zakwitający wczesną wiosną). Dodatkowo występują tu też bory jodłowo - świerkowe i lasy jodłowe. W miejscach wilgotnych przykładowo nad potokami zastać można olszyny. Zbiorowiska regla dolnego na Babiej Górze w sporym stopniu uchroniły swój naturalny charakter. Są to pozostałości pierwotnej puszczy karpackiej, jaka w uprzednich czasach obrastała całe Beskidy. Regiel górny dochodzi na Babiej Górze do wysokości 1360 metrów. Opanowany jest on przez bór świerkowy.

            

 Gdzieniegdzie, gdy teren jest niestabilny pojawiają się płaty jaworzyny karpackiej, w jakiej przeważają klon jawor oraz jarząb pospolity. W górę, do wysokości 1650 metrów, leży piętro kosodrzewiny, a ponad nim  piętro alpejskie z murawami alpejskimi. Roślinami normalnymi dla warstwy kosodrzewiny są: sosna kosa (kosodrzewina) o swoistej, zbitej morfologii, jarząb pospolity, wierzba śląska i porzeczka skalna. W niektórych miejscach odnaleźć można wawrzynka wilczełyko. Powszechna jest borówka czarna a także brusznica. Pojawia się jałowiec halny i omieg górski. W masywie Babiej Góry zidentyfikowano ponad dwieście gatunków mchów oraz 1300 gatunków grzybów i porostów. 

 

Cennymi roślinami, jakie mają tu wyłączne w Polsce stanowiska są okrzyn jeleni (symbol Babiogórskiego Parku Narodowego) i rogownica alpejska.  Niezmiernie bogata jest fauna tego rewiru. Występuje tu mniej więcej czterech tysięcy gatunków owadów. Obecnych jest tu szereg gatunków polujących ssaków: niedźwiedź brunatny, ryś, wilk, lis, kuna, wydra, borsuk, tchórz tudzież gronostaj. 

Z ciekawszych ptaków przytoczyć można głuszca, puchacz, puszczyk i sowa uszata. Morfologia terenu w rejonie wierzchołkowym jest specyficzna. Sam wierzchołek wygląda z oddali jak usypana kupka kamieni. Pod szczytem, po północnej stronie rozpościerają się gołoborza, które próbuje opanować flora zielna.